عزیز الدین نسفی یکی از بزرگ‌ترین دانشمندان، عارفان، چیره‌دستان نثرنویس زبان پارسی در سده هفتم هجری و یکی از مهم‌ترین افراد تأثیرگذار در فلسفه اسلامی بوده است. نسفی در «نَسَف» خوارزم (ماواالنهر) زندگی می‌کرد ولي در سال 617 هجری قمری پس از حمله مغولان، محل زندگی خود را ترک و به بخارا سفر می‌کند. وی در کتاب «کشف الحقایق» خود نوشته است که پس از عزیمت به خراسان، اصفهان و فارس به ابرکوه سفر و آنجا را به‌عنوان محل سکونت خود انتخاب می‌کند. این دانشمند وارسته در ابرکوه به تدریس و تألیف می‌پردازد تا جایی که مهم‌ترین اثر خود به نام «انسان کامل» را در دوران تدریس در مسجد جامع ابرکوه به رشته تحریر درمی‌آورد. پژوهشگران اروپایی، نسفی را از سده هفدهم که در آن بخشی از رساله «مقصد الاقصی» به زبان لاتین ترجمه و انتشار یافت، می‌شناسند. ضمن این که رساله مذکور آن‌چنان مورد توجه قرار گرفت که یکی از آثار عزیزالدین نسفی به نام «الانسان الکامل» نیز با حواشی و مقدمه لطیف و خواندنی توسط «ماریژان موله» به چاپ رسید.  مقبره ی نسفی در ابرکوه در محلی  به نام پیرحمزه سبز پوش واقع شده است.این مقبره در مرداد ۱۳۱۳ در فهرست آثار ملی کشور به ثبت رسید.

(عکس مطلب از کتاب ابرکوه، ابرقو، خیلی دور، خیلی نزدیک)